حالت در گرامر به قالبی گفته میشود که گوینده یا نویسنده از یک فعل اصلی برای بیان معنایی مشخص استفاده میکند. در مباحث زبانشناسی، حالات بطور کلی به دو دسته اصلی “Realis Moods” که بیانگر آنچه واقعی و حقیقی است و “Irrealis Moods” که بیانگر آنچه غیرواقعی، فرضی یا غیر حقیقی است، تقسیم میشوند.
دوره های آموزش زبان انگلیسی |
|
دوره حضوری | آموزش زبان انگلیسی برای کودکان |
دوره حضوری | آموزش زبان انگلیسی برای نوجوانان |
دوره حضوری | آموزش زبان انگلیسی برای بزرگسالان |
Realis Mood (حالت اخباری) | (the indicative mood)
حالت اخباری نوعی از حالات است که برای بیان حقایق، بیانیهها، نظرات یا سوالات مورد استفاده قرار میگیرد. حالت اخباری تنها حالت واقعی در زبان انگلیسی محسوب میشود و به همین دلیل از این عنوان برای سرفصل حالات واقعی استفاده کردهایم. از این حالت در تمامی زمانها برای ساخت جملات اعلانی (Declarative Sentences) یا جملات پرسشی (Interrogative Sentences) استفاده میشود. به مثالهای زیر توجه داشته باشید:
او سال گذشته در رشته عصب شناسی در مقطع دکتری فارغالتحصیل شد. | “She graduated last year with a doctorate in neuroscience.” (declarative sentence in the past simple tense) |
دارد در مرکز آزمون جدیدی آزمون میدهد. | “He is taking his exam at the new testing center.” (declarative sentence in the present continuous tense) |
آیا قرار است امروز سخنرانی کنی؟ | “Are you going to give your speech tomorrow?” (interrogative sentence in the future simple tense) |
حالت اخباری، مرسومترین و پراستفادهترین حالت در زبان انگلیسی است. موضوعی که وجود دارد این است که شاید بپرسید چرا از واژه «حالت» بعنوان معادل “Mood” استفاده کردهایم!؟ درست است که این موضوع در زبان فارسی با عنوان وجه مطرح میشود و ما در زبان فارسی وجه اخباری یا وجه التزامی داریم اما در سری مقالات گرامری سایت ایرانمهر برای جلوگیری از ایجاد ابهام وجه را معادل “Aspect” و حالت را معادل “Mood” قرار دادهایم.
Irrealis Mood (حالت غیرواقعی)
عنوان “Irrealis” به معنای «غیرواقعی» است و این واژه به حالاتی در زبان انگلیسی اطلاق میشود که بیانگر هر آن چیزی هستند که درواقع وجود ندارد. این حالات یا ضمنیاند یا محتمل، یا تحت شرایطی به وقوع میپیوندند و یا فرضیاند. لازم به ذکر است که در زبان انگلیسی دو حالت غیرواقعی وجود دارد: حالت التزامی و حالت امری.
حالت التزامی (Subjunctive Mood)
از حالت التزامی یا شرطی برای صرف افعالی استفاده میشود که بیانگر حالت، موقعیت یا کنشی فرضی یا غیرواقعی هستند. این حالت در مقابل حالت اخباری قرار دارد که بیانگر حقایق و اطلاعات غیر فرضی است. از حالت التزامی برای بیان آرزوها، پیشنهادات، فرمانها، درخواستها، الزامات یا بیان نتایجی فرضی که مستلزم وجود شرایط خاصی هستند، استفاده میشود. به مثالهای زیر با دقت توجه کنید:
ای کاش مجبور نبودم به سر کار بروم. | “I wish I didn’t have to go to work.” (wish) |
از آنها خواست تا همگی اتاق را ترک کنند. | “He demanded that they leave the room at once.” (command) |
پیشنهاد میکنم تا دفعه بعد سختتر مطالعه کند. | “I recommend that she study harder next time.” (suggestion) |
از حضار خواستم تا در طول نمایش سکوت کنند. | “I ask that the audience be completely silent during the demonstration.” (request) |
باید مراقب باشیم تا از فاجعهای دیگر دوری کنیم. | “It’s necessary that we be vigilant to avoid another disaster.” (statement of necessity) |
اگر آمادگی بیشتری داشتم، آزمون را قبول میشدم. | “If I had been more prepared, I would have passed that test.” (hypothetical condition) |
حالت امری
اگرچه میتوان از حالت التزامی برای بیان فرمان یا درخواست استفاده کرد، اما در زبان انگلیسی مدرن از این حالت برای این منظور کمتر استفاده میشود و بجای آن معمولا از حالت امری برای طرح جملات امری از جمله بیان دستورات مستقیم، فرمان یا دستورالعملهای کلی کمک گرفته میشود. این حالت در دستهی حالات غیرواقعی قرار میگیرد چون فعل در این حالت حقیقتا اتفاق نیفتاده است و ممکن است اتفاق هم نیفتد. زمانی که یک جمله امری میسازیم، از مصدر بدون “to” استفاده میکنیم و فاعل فعلمان را حذف میکنیم. به چند مثالی که در ادامه میآورم دقت کنید:
قبل از این که بروی چراغ را خاموش کن | “Turn off the light before you leave.” |
برو بخواب | “Go to bed!” |
همانطور که مشاهده میکنید هیچ فاعلی در جملات بالا وجود ندارد. با اینحال گاهی از یک اسم خطاب استفاده میکنیم. این اسم خطاب یا اسم فرد است یا یک عبارت اسمی تا فرد مورد خطاب دستور یا فرمان را در جمله مشخص کند.
جان! لطفا آن چراغ را خاموش کن | “John, please turn out that light.” |
بلند شو جانت! | “Stand up, Janet.” |
سکوت کنید جناب! | “Be quiet, sir!” |
آهای تویی که اونجایی! توجه کن. | “You there, pay attention!” |
دیگر حالات
حالات اصلی در گرامر زبان انگلیسی همان حالت اخباری، التزامی و امری هستند. با اینحال دو زیرمجموعه دیگر وجود دارد که گاهی در برخی از منابع آموزشی بعنوان حالت در نظر گرفته و معرفی میشوند؛ حالت تاکید و حالت مصدر. ما این دو را جز حالات اصلی زبان انگلیسی نمیدانیم اما بد نیست در مورد این دو نیز به چند نکته اشاره شود.
حالت تاکید
حالت تاکید در واقع همان استفاده از فعل کمکی “do” برای بیان تاکید بیشتر است. توجه داشته باشید که استفاده از فعل کمکی “do” در این جملات به لحاظ گرامری اجباری نبوده است و فقط برای تاکید بیشتر از آن در جمله استفاده میشود. به مثالهای زیر توجه کنید:
بله قطعا میدانم که قرارا است امشب والدین شما را ملاقات کنیم. | “Yes, I do know that we are meeting your parents tonight.” |
خب بالاخره پی اچ دی گرفت. | “Well, she does have a Ph.D., after all.” |
همچنین از “do” برای تاکید بیشتر بیان درخواست نیز استفاده میشود:
خیلی مراقب باش جان! | “Do be careful, John.” |
لطفا ساکت باشید! | “Oh, do be quiet!” |
دقت داشته باشید که استفاده از “do” در جملات امری بسیار رسمی و از طرفی منسوخ است.
حالت مصدر
حالت مصدر تنها به استفاده از فعل در شکل مصدری اشاره دارد. در چنین استفادهای از مصدرها، در واقع مصدر هیچگاه نقش فعل را بازی نمیکند؛ اگر به جمله زیر توجه کنید متوجه میشوید که مصدر در این جمله نقش اسم و فاعل جمله را ایفا میکند.
این که دوست داشته شوی حس فوقالعاده است. | “To be loved is a wonderful thing.” |
سخن پایانی
مبحث حالات در زبان انگلیسی نیز به پایان خود رسید. این مطلب نیز یکی از مباحث نظری و زبانشناسی زبان انگلیسی است که تنها شناخت شما را از ساختارهای زبانی زبان انگلیسی بیشتر میکند. مطالعه بیشتر در بخش زبانشناسی گرامر زبان انگلیسی سبب میشود تا دانش شما سطح بالاتر و کاملتری نسبت به دیگر زبانآموزان داشته باشد. اگر سوال، نظر یا پیشنهاد و انتقادی در این زمینه دارید برای ما همین پایین بنویسید.
بیشتر بخوانید: بهترین روش برای آشنایی با حالت اخباری در زمانها
بیشتر بخوانید:حالت التزامی در زبان انگلیسی
نظر خود را با ما در میان بزارید